جوان آنلاین: سالیان سال است دنیا دریافته توجه به ورزش، ارتباط مستقیم و تنگاتنگی با سلامت و صد البته رشد و پیشرفت جامعه دارد؛ مسئله‌ای که اهمیت آن ورزش را به یک صنعت تبدیل کرده است؛ صنعتی که جدا از تضمین سلامت جامعه، همزمان پولساز هم است و می‌تواند بهتر از هر حوزه دیگری نام و آوازه یک کشور را در دنیا برسر زبان‌ها بیندازد و تأثیر قابل توجهی حتی در صادرات، رونق اقتصادی و گردشگری نیز داشته باشد.
شاید به همین دلیل است که دنیامالی در پیامی به مناسبت روز تربیت‌بدنی و ورزش ضمن تبریک این روز، جایگاه ورزش را در تعالی انسان و جامعه یادآور می‌شود: «پیشرفت واقعی ورزش زمانی تحقق می‌یابد که با اخلاق، دانش و روح پهلوانی همراه باشد و به سلامت، نشاط و اقتدار ملی بینجامد، ضمن اینکه ورزش حرفه‌ای و اقتصادی نیز از ارکان توسعه پایدار ورزش کشور است، اما قرار گرفتن این روز در تقویم رسمی کشور، مسئولیت وزارت ورزش و جوانان را سنگین‌تر می‌سازد تا با بهره‌گیری از ظرفیت‌های قانونی، علمی و اجرایی، مسیر توسعه ورزش را برای همه اقشار جامعه فراهم کند.»
خط به خط پیام بلند وزیر ورزش عین واقعیت است، اما چه سود که در ایران واقعیت‌ها عموماً در موقعیت‌ها و روز‌های خاص، صرفاً در قالب بیانیه‌ها و پیام‌های مناسبتی است که مطرح می‌شوند؛ واقعیت‌هایی که به زیبایی هرچه تمام‌تر به تصویر کشیده می‌شوند، اما راه به جایی نمی‌برند چراکه نه فقط هیچ عزم و اراده جدی برای اجرای آن نیست که مهم‌تر از همه، به نظر می‌رسد برای عملی‌شدن نیست که به رشته تحریر درآمده یا بر زبان می‌آیند.
بار‌ها و بار‌ها نه فقط اصحاب رسانه و کارشناسان که حتی ریزودرشت مسئولان مملکتی به اهمیت ورزش و تأثیرات مثبت آن چه در ایران و چه خارج از مرز‌های کشور اشاره کرده‌اند. اینکه ورزش تنها حوزه‌ای است که به واسطه حتی با وجود تحریم‌ها همزمان می‌توان هم توانایی‌های ایران و هم اجحافی که در حق آن می‌شود را به تصویر کشید، اما چرا با علم به تمام این موارد آنطور که باید و شاید آقایان به فکر توجه و حمایت از ورزش نیستند؛ سؤالی که پاسخی نمی‌توان برای آن یافت.
روز تربیت بدنی و ورزش فرصت خوبی بود که دنیامالی یک‌بار دیگر مزایای توجه به این حوزه را برشمارد؛ اینکه تقویت نظام باشگاه‌داری، جلب مشارکت خصوصی و ایجاد چرخه اقتصادی شفاف و مؤثر می‌تواند به تحکیم بنیان‌ها در این حوزه بینجامد یا اینکه در کنار توسعه ورزش همگانی، ارتقای جایگاه ورزش قهرمانی و تقویت زیرساخت‌ها، حمایت از استعداد‌ها و بهره‌گیری از دانش مدیریتی می‌تواند زمینه‌ساز درخشش قهرمانان ایران در عرصه‌های آسیایی، جهانی و المپیک باشد؛ موفقیت‌هایی که بی‌تردید می‌توانند نقش قابل توجهی در به رخ کشیدن عزت و اقتدار کشور و جمهوری اسلامی ایران ایفا کنند، اما کیست که نداند ورزش چه در همگانی که عموم جامعه را در می‌گیرد و چه در بحث قهرمانی با مشکلات و معضلات پرتعدادی مواجه است. نه اینکه تا به امروز هیچ گام و اقدام مثبتی در راستای رشد و شکوفایی ورزش برداشته نشده باشد، نه، اما اقدامات انجام شده باتوجه به اهمیت این حوزه همخوانی لازم را ندارد که اگر داشت، مدام شاهد گلایه‌های ورزشکاران و قهرمانان از نبود امکانات و محقق‌نشدن وعده‌ها و عدم‌دریافت پاداش‌ها نبودیم، هرچند مسائل این حوزه تنها نداشتن زیرساخت‌های قابل توجه، کمبود امکانات و عملی‌نشدن وعده‌های مدیران و مسئولان نیست و لغو اعزام‌ها و همچنین اعزام‌های کیفی که روی نام‌های زیادی قلم قرمز می‌کشد نیز موارد حائز اهمیتی است که می‌تواند لطمه شدیدی در وهله نخست به ورزش و در ادامه به سلامت جامعه بزند، زیرا این گونه بی‌توجهی‌ها و حمایت‌های نصفه‌ونیمه که عمدتاً نیز بهانه‌اش مسائل مالی است، علاوه بر روحیه و انگیزه ورزشکاران، جامعه را نیز به لحاظ روحی روانی تحت تأثیر قرار می‌دهد چراکه بخواهیم یا نه، ورزشکاران برای جامعه و به خصوص جوانان الگو هستند و ناکامی آنها چه در میدان مسابقه و چه در ادامه مسیر قهرمانی می‌تواند استقبال جامعه جوان از ورزش را کاهش دهد و این روی سلامت روانی و اقتصادی جامعه تأثیری مستقیم خواهد داشت.
با نگاهی گذرا به پیام وزیر ورزش و جوانان می‌توان دریافت که دنیامالی اشراف کاملی نه تنها به ورزش و تأثیرات قابل توجه آن برجامعه که لزوم حرکت آن در مسیر پیشرفت دارد، اما از چنین وزیری با این سطح اشراف، انتظار می‌رود بهتر از هر کسی بداند که ورزش نه به حرف، بیانیه و پیام‌های تبریک پرطمطراق یا روخوانی واقعیت‌ها و باید‌ها که به مدیر و مسئولی نیاز دارد که اهل عمل باشد؛ مدیر، مسئول یا وزیری که در راستای اجرا کردن باید‌ها گام بردارد و صرفاً به بیان آنها اکتفا نکند تا شاید اندکی از مشکلات این حوزه کاهش یابد و ورزش ایران همانند دنیا به صنعتی پولساز تبدیل شود که علاوه بر جذب منابع مالی و گردشگری، سهم بسزایی در اشتغال‌زایی و تزریق روحیه و انگیزه به جامعه و بالا بردن سطح سلامت آن ایفا کند.
